Αχ, έγινα αλανιάρης,
αχ, κακούργος και γκρινιάρης
και μεθάω κάθε μέρα
κούκλα μου εγώ για σένα.

Αχ, μου `πες να φύγω να χαθώ,
αχ, "δεν θέλω να σε ξαναδώ,
εγώ λεύτερη θα μείνω
κι έτσι φίνα την περνώ".

Αχ, επήγα ο καημένος,
αχ, στα ξένα δικασμένος
μέρα και νύχτα βρίσκομαι
αχ, με μάτια δακρυσμένος.

Γεια σου Ατραΐδη,
πονεμένη μου καρδιά!

Αχ, τα νιάτα μου επήρες,
αχ, δεν έχω πια ελπίδα,
δεν βλέπω τη μανούλα μου,
αχ, εσύ είσαι η αιτία.

Κακούργα ξενιτιά!