Μη μου το πεις πως τέλειωσε κι η μέρα
την πήρε ο διάολος κι αυτή την πέταξε πιο πέρα
κι αν θυμηθείς και έρθεις φέρε κανα τσιγάρο
γιατί τέλειωσαν κι αυτά και ξέχασα να πάρω.

Είναι οι λέξεις που μου θύμισαν πως ζω
είναι τα όνειρα που βλέπω όταν κυκλοφορώ
μέσα στην πόλη τη μεγάλη και την κρύα
δεν κοστίζουνε πολλά μα μου τα παίρνουν με τη βία.

Σα σχοινί που όταν τεντώνομαι δακρύζω
σαν παιδί που μόλις έμαθα να βρίζω
μια στιγμή στο χρόνο είμαι κι ας νομίζω
τη ζωή πως άρχισα να συνηθίζω πια.

Πέρασαν πάνω μου βροχές και καλοκαίρια
μέρες που φύγανε σαν τα παλιά τεφτέρια
πίσω από στόρια χαμηλά με πήρε ο ύπνος αγκαλιά
κι έχασα νύχτες, πρωινά και μεσημέρια.

Είμαι ένα δάσος, κλαδί πριονισμένο
είμαι βουνό που στέκει χιονισμένο
είμαι ένα πάρτι που τελείωσε νωρίς
κι έμεινε στ’αφτιά μου ο ήχος της σιωπής.

Μη μου το πεις πως τέλειωσε κι η νύχτα
τα παράπονά της πάρτα, στης αυγής την άκρη ρίχτα
κι αν θυμηθείς πιάσε κι ένα αστέρι
λίγο φως, λίγη δροσιά κι ό,τι το πρωί σου φέρει.

Σα σχοινί που όταν τεντώνομαι δακρύζω
είμαι περίπολο στη νύχτα κι έχω μάθει να βαδίζω
είμαι και φως που ανάβει όταν νυχτώνει
είμαι κερί που λιώνει μα ποτέ του δεν τελειώνει.

Είμαι ένας βράχος μοναχός στης θάλασσας την άκρη
είμαι στο μάγουλο της γης το τελευταίο δάκρυ
δεν ειμαι εικόνα αδειανή, ούτε και ξεβαμμένη
δεν είμαι η πίκρα που θαρρείς, μα η γεύση που της μένει πια...