Φταίει η ερημιά
φταίει η έρημος
φταίει η τόση αμμουδιά
Που όλο αλλάζει μορφή στα βουνά

Κι όσο περπατώ
τόσο πουθενά
μόλις πλησιάζω εγώ
ό, τι αγάπησα φεύγει μακριά

νύχτα, νύχτα
πέσε νύχτα να μην βλέπω
μες στα μάτια του την ξενιτιά
νύχτα, νύχτα
κείνος που ήτανε δικός μου
έγινε του κόσμου
η ερημιά

φταίει η ερημιά
φταίει η έρημος
Που όταν φτάνω στο νερό
Δεν έχω δίψα σαν πριν να το πιω

Κι όλο περπατώ
Κι όλο στην αρχή
φταίει που μέσα μου η ψυχή
Είναι χωμάτινη, είναι από γη