Σαν νησί είναι κάθε άνθρωπος
κι η καρδιά είναι πλοίο, γέφυρα.
Μακρυά απ’ τους άκαρδους ανθρώπους
μια για πάντα έφυγα.

Φτάνει πιά. Έγινε πληγή ο κόσμος,
ξενητιά, κι η ψυχή μου φυλακή
Μοναξιά, είσαι σύ το φάρμακό μου τώρα,
εσύ και το φαρμάκι.

Ρεφραίν
Μοναξιά,
εσύ είσ’ η μόνη μου πατρίδα.
Μοναξιά,
όπου ταξίδεψα μαζί σου δε με πλήγωσες ποτέ.
Μοναχός
μέσα στο πλήθος μόνο θλίψη, αγωνία και πόνο είδα.
Πες μου πώς,
χωρίς ελπίδα, ζεις και τρέχεις μεσ’τους δρόμους,
κόσμε κουτέ

Μ’αγωνία πάντα κάποιος με ρωτάει
με σκουντάει και τη γνώμη μου ζητάει.
Τι να πω, που όταν σκέφτονται οι ανθρωποι,
το θεό ακούω να γελάει!

Ο λαός , κούφιος θόρυβος μεγάλος
κι ο πλησίον μάς πλησίασε πολύ.
Τελικά, όπως έλεγε και κάποιος Γάλλος,
“κόλαση είν’ ο άλλος”

Ρεφ.: Μοναξιά κ.λ.π.