Δεν ξέρει ο άνθρωπος μετά τη ζωή
αν θα` χει δική του ακόμα ψυχή.

Αν θα` ναι ο παράδεισος
δικός του για πάντα
στην ίδια βεράντα
που ζούσε παιδί.

Μα εγώ...
στον παράδεισο που έζησα
Εγώ...
στην αγάπη σου που έζησα και ζω.

Δεν ξέρω τι θα` χει
μετά τον παράδεισο
μετά τα φεγγάρια σου
δεν ξέρω τι θα` χει.
Τι θα` χω, τι μένει
τι θα` ναι μετά τον παράδεισο

Δεν ξέρει ο άνθρωπος μετά το ταξίδι
αν θα` χει δικό του το σώμα ξανά.

Ή αν θα` ναι ο παράδεισος
για κείνον παιχνίδι
τις νύχτες να ντύνει
μ` αστέρια κρυφά.