Έχω πλουμιστά στολίδια,
δανδελένια εσώρουχα
και ποδίτσες δαχτυλίδια,
έχω πλουμιστά στολίδια.

Ό,τι έχω είναι δικά σας,
πάρτε – πάρτε, φίλοι μου,
και για σας και τα παιδιά σας,
ό, τι έχω είναι δικά σας.

Σας καλώ όλους να ‘ρθείτε
να διαλέξετε ό,τι βρειτε,
τα ντουλάπια έχουν κλειδιά,
μα και σπάει η κλειδαριά.

Ψάξτε τα υπάρχοντά μου,
μα ποτέ δε θα τα βρειτε,
αν τα μάτια σας δεν είναι
πιο γερά απ’ τα δικά μου.

Αν, λοιπόν, είναι κανείς
από σας πολύ φτωχός,
να ‘ρθει εδώ ολοταχώς,
άμα είν’ πολύ φτωχός.

Να ‘ρθει εδώ ολοταχώς
με ντορβά ή με σακούλα,
στάρι να του βάλω η δούλα,
άμα είν’ πολύ φτωχός.

Μα, αν την πόρτα μου ζυγώσει
και το χέρι του απλώσει,
σας το λέω δε γλιτώνει,
έχω πράμα που δαγκώνει.