Ζητούσα να 'βρω, από παιδί, ένα λιμάνι
να `χει ήσυχα κι αθόλωτα νερά,
το ξεροβόρι το τρελό να μην το πιάνει,
να 'ναι γεμάτη η θάλασσά του από χαρά,
μα το λιμάνι αυτό που ζήταγα, το βρήκα
μέσ’ στων ματιών σου τη γλύκα.

Είσαι το λιμάνι μου κι έχω αράξει δίπλα σου
κι έχω ρίζει άγκυρα, άγκυρα για πάντα,
είσαι το λιμάνι μου, είσαι η γαλήνη μου,
τώρα πια, οι φουρτούνες μου φύγανε για πάντα.

Μέσα στα πέλαγα γυρνούσα, όπως τα πλοία
και όλο έψαχνα λιμάνι για να βρω,
τ’ άγρια κύματα, οι μπόρες και τα κρύα
μ’ έφεραν πίσω στη ζωή μου, ν’ αγαπώ,
μα τώρα, του έρωτά σου το μουράγιο,
μου δίνει πάντα κουράγιο.

Είσαι το λιμάνι μου κι έχω αράξει δίπλα σου
κι έχω ρίζει άγκυρα, άγκυρα για πάντα,
είσαι το λιμάνι μου, είσαι η γαλήνη μου,
τώρα πια, οι φουρτούνες μου, φύγανε για πάντα.

Μέσ’ στο λιμάνι, νοσταλγώ τα δυο σου μάτια
να καθρεφτίζονται με χάρη στην ψυχή
και την καρδιά μου, τηνε κάνουνε κομμάτια,
που την εσκλάβωσες παντοτινά εσύ,
κοντά σ’ εσένα τώρα, βρήκα τη γαλήνη
που η αγκάλη σου μου δίνει.

Είσαι το λιμάνι μου κι έχω αράξει δίπλα σου
κι έχω ρίζει άγκυρα, άγκυρα για πάντα,
είσαι το λιμάνι μου, είσαι η γαλήνη μου,
τώρα πια, οι φουρτούνες μου φύγανε για πάντα.

Φύγανε για πάντα.