Στο πορτραίτο γελάς κι η βαθιά σου ματιά
σε γκρεμούς μ’οδηγεί σε παγίδες
Για να σ’εκδικηθώ με πινέλο φωτιά
σε γεμίζω πληγές και ρυτίδες
Στο πορτραίτο του νου σαν εχθρός μου ορμάς
και με πνίγει ξανά κύμα θλίψης
Για να μη νικηθώ λέω όπου κι αν πας
λάφυρό σου τέλος κι οι τύψεις

Για μια φορά τελευταία φορά
σε συρτάρι σε βάζω
πριν φορέσω καινούρια φτερά
κλαις και σ’αγκαλιάζω
Για μια φορά σε γεμίζω φιλιά
κι ύστερα σε τσαλακώνω
πριν κατέβω τα πρώτα σκαλιά
κλαις και μετανιώνω

Στο πορτραίτο μιλάς κι η φωνή σου σπαθί
κάθε δίκιο μισεί με παλεύει
Στο ζεστό σου κορμί βάφω κάθε πτυχή
με το φως που σκληρά σε παιδεύει
Στο πορτραίτο του χτες άλλα μάτια κοιτάς
μου χρεώνεις λοιπόν τέτοιο πόνο
και μετά απορία που σε βρίσκει χιονιάς
που με μαύρη μπογιά σε θαμπώνω