Έξω αντηχούν πάθη που ζουν
μα εδώ η ζωή ίδια,
θάβω στη γη την προσμονή
και τρώω απ’ τα σκουπίδια

Μάτια στεγνά, μάτια τυφλά
ξένη η φωνή μου, τρέμει
ακούω φωνές, ακούω στριγκλιές
σαν η ψυχή μου βγαίνει

Ήρθες αργά να με δεις...
Φύγε ! λέξη μην πεις
φύγε κι άσε με μόνο
στο χρόνο...

Να βρω τις λύσεις ενδέχεται
τούτο δω, δεν αντέχεται
Φύγε ! μην ξαναρθείς
συγγνώμη μην πεις
είναι ο τρόπος μου αυτός
να γερνάω μοναχός

Δάκρυα ορφανά, δάκρυα ακριβά
της πίκρας μου στολίδια
έξω αντηχούν, πάθη που ζουν
μα εδώ η ζωή ίδια...