Σ’ αγάπησα, σε λάτρεψα
και τις πληγές σου γιάτρεψα
κι όταν την πλάτη γύρισα
σ’ έψαχνα ερημοσπίτισσα.

Δε γίνεσαι, δε γίνεσαι,
άνθρωπος δε γίνεσαι.

Δεν άντεξα, σε χώρισα,
κυρία μου μαγκιόρισσα
κι αντί να κλαις, εσύ γελάς,
δε νοιάζεσαι, δε μ’ αγαπάς.

Δε γίνεσαι, δε γίνεσαι,
άνθρωπος δε γίνεσαι.