Πριν καν προλάβω να πιστέψω πως κοιμήθηκα για λίγο
φως που απ’ το παράθυρο περνά τη μάπα μου χτυπά, τα μάτια ανοίγω
όρθιος, κάτι ζεστό πριν να φύγω
πάντα για κάπου ξεκινώ μα πουθενά δεν καταλήγω
ρίχνω λίγο μαύρο στο καπνό μου δίνω φωτιά και ρουφώ το σύννεφο
μουδιάζει το μυαλό μου που ναι ανήσυχο
κάθετι που φαίνεται αφύσικο αποσπά προσοχή
δεν μ’ είδατε ποτέ κι ας ήμουν πάντα εκεί
προσπαθούσα να φτιάξω μια καινούργια αρχή
ένα βήμα τη κάθε φορά αρκεί και ότι μείνει θα το ξεπλύνει η βροχή
μ’ όσα κατεβάσει, παίζουν πολλά μα σπάνια δίνω βάση
σ’ όλα όσα γύρω μου εξελίσσονται κάθε χρόνου λεπτό που περνά βιαστικά
μερικά απ’ αυτά που συμβαίνουν ξαφνικά και ξυπνάς τακτικά
απ’ το λήθαργό σου για τα πρακτικά, μετρώ τις ώρες
και τα γαμημένα λεπτά, περνάν συχνά χωρίς λεφτά
μόνιμος κάτοικος της τσέπης μου ένας αναπτήρας και κάτι χαρτιά
μέσα σε ξένους νιώθω νευρικά
το να `χεις υποψίες μια μέρα παίζει να σου σώσει το κώλο
πάρε χοντρό και πάτα τ’ όλο
ρίχνω λάδι στη φωτιά και τ’ αδέρφια πριζώνω
έχω μια τάση τις σκέψεις μου να ξεδιπλώνω
μέσ’ στη ζάλη μου, ό,τι βαράει κι εκείνη τη στιγμή το κεφάλι μου
στα ίσα μίλησα, κύλισα μα κέρδισα την εμπιστοσύνη
μετράς δε σε βγάζει πουθενά η καλοσύνη
μέσα σε τόση ασχήμια βρέθηκε κάτι τις μέρες μου να ομορφύνει
μα οι λούπες μου φαντάσματα, τα beats και τη ροή είναι ταξίδι
νεκρός στα σκοτεινά στενά της πόλης περπατώ κάνω παιχνίδι
κοίτα να μην είσ’ αρχίδι
γράφω αυτό, αυτό που αποκαλείς σκουπίδι
και είναι ήδη αργά ν’ αλλάξεις μια παλιά κακιά συνήθεια
σου `πα τα καταφέρνω και μόνος δε θέλω βοήθεια
πες μου αλήθεια αν είσαι εντάξει και έχω μεγάλη καρδιά
(γεια..) μπορεί να είμαι οποιοσδήποτε που ξυστά σου περνά
μ’ αγνοείς αφού κοντεύεις απ’ τη διαδρομή σου ν απορροφηθείς
εύκολα μπαίνεις μα δύσκολα θα βγεις
γι’ αυτό το λόγο μένω ξύπνιος ως την τελευταία στάση της γραμμής
δεν μένει κανείς, πεζός στο υπόλοιπο της διαδρομής
ψάχνω ν’ αφήσω κάπου την υπογραφή μου
γαμώ κάθε πουτάνας γιο που πνίγει τη φωνή μου
θέλω η γη μου να γυρίζει μαζί της και `γω να ζω
πότε εκεί, πότε εδώ
θέλω και άλλα ακόμα να δω
ωσότου και αυτό να το βαρεθώ
τι κι αν βρεθώ υπάρχει πάντα κάτι για να αντιπαθώ
πιθανών θα `λεγα το να παραφερθώ
λοιπόν τα ξίδια τα `κοψα αφού με κάναν χαζό
προκαλούσα προβλήματα
το `ριξα αλλού και τώρα φίλε δίχως συναισθήματα
πατάμε τη γλώσσα του κτήνους
αφιερωμένο σε όλους εκείνους
που ζουν τη φάση τους χαμένοι σε βρωμικους ήχους
ή βάφοντας βομβαρδίζοντας τοίχους, θα ακούω συνέχεια κάτι στίχους
καθώς περνώ δίχως να σας ξέρω θα σας χαιρετώ
καθώς απ’ το τσιγάρο που κρατώ,
θολώνει το τοπίο μες το οποίο περπατώ

μέσ’ στο πλήθος λίγο πριν χαθώ...