Η νύχτα και τ` αστέρια παίρνουνε φωτιά
μα εμένα η ψυχούλα μου κρυώνει
σηκώνεται μια δίνη στον ορίζοντα
θα είναι της αγάπης μας η σκόνη.

Το πρώτο πρώτο γέλιο σου να` ρχότανε
στα χείλη μου για λίγο να γελούσε
εκείνη η στιγμή που σ` ερωτεύτηκα
στο σώμα μου για πάντα θα διαρκούσε.

Η αγάπη πού πάει
πώς σκορπίζει, πώς σπάει
πώς τελειώνουν δυο άνθρωποι μόνοι;
Δεν μπορεί όλα αυτά
που μετράμε αγκαλιά
σε μια ώρα να γίνονται σκόνη.

Η αγάπη πού πάει
πώς σκορπίζει, πώς σπάει
δεν μπορεί, δεν μπορεί
κάτι μένει.
Με ό,τι μένει λοιπόν
πάνω στο παρελθόν
σ` αγαπώ, σ` αγαπώ
κολλημένη, κολλημένη.

Θα πάρει ο αέρας τα κομμάτια μας
τους δυο μας θα σκορπίσει ως το φεγγάρι
θα λιώσει το φεγγάρι από τη θλίψη μας
κι ένα κενό τη θέση του θα πάρει.