Κάποια βραδιά σε λευκό χαρτί
έκρυψα όσα είχα μες στην καρδιά
μα δε σου ‘χα πει.

Πήρα βαθιά μια αναπνοή
και φύσηξα τις λέξεις
πέρα μακριά η γραφή να σκορπιστεί.

Κι έγιναν οι συλλαβές φωτεινά αστέρια
και το χαρτί ουρανός όταν χάνεται το φως.

Κάθε φορά που κοιτάς ψηλά
κι η στίλβη δυναμώνει
μια συλλαβή θέλει ν’ ακουστεί.

Και προσπαθεί να ‘ρθει πιο κοντά
μα στο κενό γλιστράει
και σκέφτεσαι ένα αστέρι έπεσε.

Έγιναν οι συλλαβές φωτεινά αστέρια
και το χαρτί ουρανός όταν χάνεται το φως.