Πάνε μέρες, πάνε νύχτες, δε σε είδα, δε με είδες,
κι όταν σε σκεφτόμουνα τις νύχτες δεν κοιμόμουνα,
στης επιστροφής το δρόμο είπα και στον ταχυδρόμο
σκίσ’ το γράμμα κι η χαρά της είναι να με δει μπροστά της.

Ποιος σου χτυπάει, ποιος σου μιλάει,
ποιος σ’ αγαπάει, ποιος σε πονάει,
ποιος σου χτυπάει, ποιος σου μιλάει,
ποιος σ’ αγαπάει, το μυαλό σου δεν πάει.

Όλη νύχτα περπατούσα και στο δρόμο σταματούσα,
κι έλεγα να πέταγα, πιο γρήγορα να έφτανα,
μ’ έτρωγε η αγωνία κι είχα μια αμφιβολία,
μήπως μ’ έχεις πια ξεχάσει κι η καρδιά μου πάει να σπάσει.

Ποιος σου χτυπάει, ποιος σου μιλάει,
ποιος σ’ αγαπάει, ποιος σε πονάει,
ποιος σου χτυπάει, ποιος σου μιλάει,
ποιος σ’ αγαπάει, το μυαλό σου δεν πάει.