Μια καλησπέρα θα σου στείλω μεθυσμένη
από το άρωμα αυτού του γιασεμιού
που ’χε κρυφτεί στην πόρτα μου τη σκουριασμένη
να περιμένει τη στιγμή του γυρισμού.

Μα εσύ αλλιώς το είχες αποφασισμένο
δεν σου αρκούσε η δική μου αγκαλιά
στο λίγο φως θα μείνω εδώ να περιμένω
μήπως γυρίσεις κάποιο βράδυ βιαστικά.

Λένε η ελπίδα πως πεθαίνει τελευταία
όμως φοβάμαι θα χαθώ πρώτα εγώ
σαν ακροβάτης λίγο πριν απ’την αυλαία
σκοινί το ψέμα σου και πώς να κρατηθώ.

Μα εσύ αλλιώς το είχες αποφασισμένο...