Κι άμα δεν τη βγάλω ως το πρωί
κι αν δεν την παλεύω με το κλάμα
κι αν κλωτσάει η ψυχή να βγει
σιγά το πράγμα
Κι αν μου στρίψει απόψε το μυαλό
κι αν δεν τη γλιτώνω ούτε με θαύμα
πού `ναι το κακό παρακαλώ
σιγά το πράγμα
πού `ναι το κακό παρακαλώ
σιγά το πράγμα

Κοίτα τη δική σου πάρτη, ξεσκονίσου απ’ τη στάχτη
κι άντε τράβα άναψε αλλού φωτιά
κοίτα το δικό σου δράμα που μου απαντούσες πάντα
ο καθένας ξέρει ν’ αγαπά
σιγά το πράγμα

Κι άμα πακετάρω την καρδιά
και τη στείλω δώρο μ’ ένα γράμμα
έχω την ατάκα σου στα αυτιά
σιγά το πράγμα
Κι αν μετά τον πόλεμο δε ζω
με τη μοναξιά μου τη ρουφιάνα
κι άμα κάνω φόνο ή σκοτωθώ
σιγά το πράγμα
κι άμα κάνω φόνο ή σκοτωθώ
σιγά το πράγμα