Τζεμιλέ, Τζεμιλέ,
σε τραγουδήσαμε δίπλα στη θάλασσα
και σε γυρέψαμε και σε φωνάξαμε
και δεν ήρθες.

Τζεμιλέ, Τζεμιλέ,
ταξιδεμένη, φευγάτη, μακρινή
αγάπη που σε ξέρω όσο με ξέρεις.

Ο φίλος της βραδιάς γελούσε,
ο φίλος της βραδιάς έκλαιγε,
ο φίλος της βραδιάς δε μ’ αγαπούσε
Τζεμιλέ, Τζεμιλέ.

Τζεμιλέ, θέατρο σκιών
σ’ ένα απογευματινό χειμωνιάτικο
Κυριακάτικο Πασαλιμάνι.

Τζεμιλέ, τα σπίτια, οι δρόμοι,
οι μέρες, οι νύχτες,
σε ποια ζωή θα το πιστέψεις,
μαζί με ποιο γαρύφαλλο,
μαζί με ποιο βοριά,
θα ονειρεύονται πάντα τα μάτια σου
και τα μαλλιά σου,
που δώσανε το χρώμα τους
στα πανιά των καϊκιών,
που δώσανε ονόματα στα άστρα.

Τζεμιλέ, Τζεμιλέ,
φευγάτη μ’ ένα νυχτερινό κόκκινο φως,
ταξιδεμένη αγκαλιά μ’ ένα γραμμόφωνο,
μακρινή σαν μια σειρά άδειων κλουβιών
που δε σ’ είδα ποτέ μου.

Τζεμιλέ, Τζεμιλέ, Τζεμιλέ, Τζεμιλέ,
Τζεμιλέ, Τζεμιλέ, Τζεμιλέ.