Τρεις μάγισσες ένα πρωί
μακριά σε ξένους τόπους
σε δάση ψάχναν και βουνά
να βρουν βοτάνι που περνά
ο πόνος στους, ο πόνος στους ανθρώπους

Συμφώνησαν στου χωρισμού,
του Χάρου τον γελάνε,
της φυλακής τον δένουνε
μα είναι κάτι που πονά
κι όπου σταθούν, κι όπου σταθούν ρωτάνε

Σαράντα νύχτες μετρούν
στα κύματα και στ’ άστρα,
φωτιά το λένε και χαμό
μα είναι η αγάπη, είναι καημός
που ξεριζώ που ξεριζώνει κάστρα