Ένα χαμένο παιδί είμαι μες στη ζωή
που αγάπησα και δε μ’ αγαπούν,
αχ, δε βρίσκω στοργή, παρά μόνο οργή.

Μ’ εγκατέλειψαν τα πάντα,
μ’ εγκατέλειψες κι εσύ,
τώρα είμαι πια για όλους
το χαμένο το παιδί.

Το παιδί, το παιδί μην τ’ αφήνεις να χαθεί,
μην πικραίνεις μια ψυχή που σ’ αγάπησε πολύ
με το πρώτο σου φιλί,
αχ φτάνει, φτάνει, φτάνει, φτάνει
φτάνει άλλο πια,
φαρμάκια, δηλητήρια ποτίζεις την καρδιά,
καρδιά μου τι έχεις να πάθεις ακόμα,
γιατί αγάπησες πολύ χωρίς να το σκεφτείς.

Τα καλύτερά μου χρόνια
τα περνάω θλιβερά,
μ’ έκανε ο χωρισμός σου
για να πάρω τα βουνά.

Τα βουνά, αχ, τα βουνά, τα ψηλότερα βουνά,
εκεί θα `χω συντροφιά μαύρα σύννεφα, βαριά,
και το κλάμα του βοριά,
αχ φτάνει, φτάνει, φτάνει, φτάνει
φτάνει άλλο πια,
φαρμάκια, δηλητήρια ποτίζεις την καρδιά,
καρδιά μου τι έχεις να πάθεις ακόμα,
γιατί αγάπησες πολύ χωρίς να το σκεφτείς.