Θα χτενίσω τα μαλλιά μου, θα φορέσω σκουλαρίκια,
θα φορέσω το καλό μου φόρεμα από ταφτά,
θα βγω έξω ν’ ανασάνω, την καρδιά μου να ζεστάνω
με τους φίλους που θα πιούνε της αγάπης τα κρασιά.

Τόσα χρόνια, τόσες μέρες, τόσα λόγια,
τόσα γέλια, τόσο κλάμα που `χουμε μαζί
έφυγαν σαν της βροχούλας τις σταγόνες
που κανένας δε ρωτάει που `χουν πάει και γιατί.

Μόνο τη δροσιά θυμάσαι, μόνο την δροσιά θυμάσαι,
θα την κουβαλάς στο χώμα να κοιμάσαι ελαφρά,
φίλοι μου αγαπημένοι, χαμαιλέοντες πλασμένοι,
πότε αλήτες, πότε μάγοι, πότε άγριοι δικαστές,
τα καινούργια χρόνια φεύγουν, τόσο εύκολα αποφεύγουν
το παρόν και δε φοβούνται όλα αυτά που γίναν χθες.

Τόσα χρόνια, τόσες μέρες, τόσα λόγια,
τόσα γέλια, τόσο κλάμα που `χουμε μαζί
έφυγαν σαν της βροχούλας τις σταγόνες
που κανένας δε ρωτάει που `χουν πάει και γιατί.

Μόνο τη δροσιά θυμάσαι, μόνο την δροσιά θυμάσαι,
θα την κουβαλάς στο χώμα να κοιμάσαι ελαφρά,
να κοιμάσαι, να κοιμάσαι ελαφρά.