Νωρίς περάσαν από `δω της άνοιξης πουλιά,
τη δίψα μου φτερούγισα στου σύννεφου την άκρη,
δε χαμηλώσαν για νερό, δεν έκρωξαν λαλιά
κι από βραδίς νανούρισαν του κόσμου όλα τα πάθη.

Μες στο δικό τους το φευγιό, με ζύγια δανεικά
την ξενητειά τους φόρεσα, στο δρόμο μου, φεγγάρι,
να ξεκινήσουν το χορό, να χτίσουνε φωλιά
ψηλά στην Ανεμόεσσα, μες στ’ ουρανού τα βάθη.

Διψάω για εδώ, πίνω από `κει, στο πέταγμα μια γλύκα,
όπου κι αν γύρεψα πηγή στη δίψα μου τη βρήκα,
όπου κι αν γύρεψα πηγή στη δίψα μου τη βρήκα.