Χάραζε ήταν αργά όλοι σιγά σιγά
φεύγαν οι καλεσμένοι ένας ένας κουρασμένοι
απ’ αυτή την όμορφη γιορτή άδειασε τ’ αρχοντικό
σκοτάδι μυστικό απλώθη στο σαλόνι
που λησμονηθήκαν μόνοι στο χορό ζευγάρι τρυφερό
κι ένα τάγκο στο βάθος τελείωνε με πάθος
γλυκομουρμουριστό σαν νά ’λεγε κι αυτό
Ρεφραίν
Ακόμα ένα τανγκό το πιο γλυκό το πιο ωραίο
έτσι αγκαλιαστά σφιχτά σφιχτά το τελευταίο
ακόμα ένα τανγκό χαϊδευτικό που σε λιγώνει
ταγκό που σε μεθάει που σ’ αρρωστάει που σε σκοτώνει
ΙΙ
Μες της νύχτας τη σιωπή χωρίς λόγο να πει
εχόρευε με χάρη μαγεμένο το ζευγάρι
μα εκεί που παύει η μουσική
δυο μάτια φονικά προβάλλουν μυστικά
μια λάμψη ένας κρότος να σωριάστηκε αυτός πρώτος
μα κι αυτή κοντά στο χορευτή
κι ενώ αγκαλιασμένοι κείτονται στο χαλί
μαύρη μορφή σκυμμένη δίπλα τους παραμιλεί
Ρεφραίν