Πήρες τα χρόνια μου μαζί και την ψυχή μου
κι εγώ που πίστευα πως ήσουνα δική μου
δικαιολογούσα τις δικές σου αντιδράσεις
και πάντα νόμιζα στο τέλος πως θα αλλάξεις.

Είσαι ανίκανη εσύ να με ξεχάσεις
κι όμως κατάφερες στο τέλος να με χάσεις,
αψυχολόγητη και άδεια η ψυχή σου
αχαρακτήριστη, πως άντεξα μαζί σου.

Μα δικαιώνομαι στο τέλος κι ας πονάει,
κάτι καλύτερο η τύχη μου φιλάει
κι όταν σε λίγο θ’ αρχίσουν οι συγκρίσεις,
θα κάνεις λάθος αν συγγνώμη μου ζητήσεις