Έτσι όπως στέκεσαι στο τζάμι και κοιτάς
Και τους ανθρώπους με το βλέμμα κυνηγάς
Κρυφά γλιστράω στο γυμνό σου τον λαιμό
Σταγόνα γίνομαι στο σώμα σου κυλώ

Πόσο θα ήθελα να `ρθω και να σου πω
Μες στη ζωή σου πόσο θα θελα να μπω
Στη στάση αυτή δε κατεβαίνω, δε θα βγω
Απ’ το βαγόνι αυτό να φεύγεις πριν σε δω

Δήθεν αδιάφορα από δίπλα σου περνώ
Τον μυστικό σου κόσμο για να φανταστώ
Να ακούσω λίγο του κορμιού σου την ηχώ
Πως μ’ αγαπούσες τάχα να ονειρευτώ