Γύρνα...Στα μάτια κοίτα και πες μου
έχεις κρυμμένα πολλά; σέρνεις πολλά απ’ το χθες μου;
Επίμονα γινάτια, πολλά κομμάτια
άλλα διάχυτα, σκόρπια κι άλλα κρυφά απ’ τα μάτια.

Μα εγώ σε νιώθω κι όσα νιώθω δεν τ’ αφήνω να φύγουν,
γερνάω και τραγουδάω μ’ όσα διάλεξαν να μείνουν.
Ό,τι αγάπησα έχασα, με δάκρυ το πότισα
είδα πολλά ν’ αλλάζουν... αρρώστησα...

Και τώρα που μιλάω, είμαι άρρωστος ακόμα
κουβαλάω χρόνια, το ίδιο αθυρόστομο στόμα.
Σου χα πει, αδερφέ μου, μη βγεις απέξω απ’ το χορό
τώρα το ξέρεις... Θα το πληρώσουμε και οι δυο.

Προχωράω πιο πέρα, στον τελευταίο μου σταθμό
αφήνω κάτι για να θυμάσαι τον χαμένο σου αδερφό.
Δεν κοιτάω πίσω, κρατάω το βήμα σταθερό
μη σου μοιάζει απλό, σ’ άλλους θα φαίνεται βουνό

Δεν ζητάω γιατρειά, δεν την έχω ανάγκη
είδα στ’ όνειρό μου, δε θα ζήσω άλλο βράδυ.
Ήταν τρένο η ζωή.. Ξέρεις καλά ότι το `χασα
είχα πάει εκεί, μα δεν πρόφτασα...

Χαμένο τρένο.. Ό,τι γνώρισα, ξένο.
Κι αν επιμένω, να που ακόμα ξεμακραίνω.
Χαμένο τρένο.. η ζωή χαρτί καμένο
και ξεμένω ένα παιδί φοβισμένο...

Ζούσα για χρόνια πολλά, μ’ ένα όνειρο αντάμα
ποτισμένο με μυστήριο και κόκκινο βάμμα.
Φορτισμένο με 2000 volt για απάντηση
σε δύο στίχους, βραχυκυκλώνω τη μετάδοση.

Ψευδής διάδοση, κάποιος μου είπε λάθος ώρα
Μα τι ψάχνεις τώρα; Εμένα μ’ έπιασε η μπόρα.
Ο βασιλιάς, μαλάκες, τη γλίτωσε απ’ το βέλος του
ταξίδεψα ως το άπειρο και έφτασα ως το τέλος του.

Ως το τέλος, θα μείνω εδώ και θα `μαι χύμα
στο ξαναλέω κουφάλα, δεν το κούνησα βήμα.
Ησυχάζει η νύχτα, άκου τη σιωπή
σου μιλάει πάντα, χωρίς ποτέ ν’ ακουστεί.

Αφού φωνάζεις συνεχώς, ήρθε η ώρα να σωπάσεις
η σειρήνα είν’ η αρχή της τελευταίας πράξης.
Θα ζήσω ακόμα, κερνάω σ’ ένα τοίχο το αντίο
τελευταία σελίδα, απ’ το σκισμένο μου βιβλίο.

Πέρασε η ώρα, νιώθω πως δεν προφταίνω
όσο κι αν πλησιάζω, στο τέλος ξεμακραίνω.
Πέφτει η νύχτα, σαν ένα αστέρι χαμένο.
Να `μαι πάλι... Σε έναν σταθμό περιμένω...

Χαμένο τρένο.. Ό,τι γνώρισα, ξένο.
Κι αν επιμένω, να που ακόμα ξεμακραίνω.
Χαμένο τρένο.. η ζωή χαρτί καμένο
και ξεμένω ένα παιδί φοβισμένο...