Παίρνει τα τραίνα και τα πλοία
να βγει στο πουθενά,
απ’ τη ζωή της να ξεφύγει,
να μη θυμάται πια.

Φεύγει απ’ αυτούς
που την πληγώσαν
να βρει αλλού χαρά,
θέλει τον πόνο της να πνίξει
σε θάλασσα βαθιά,
σε θάλασσα βαθιά.

Κι αν στην αγάπη πίστεψε
και τώρα είναι μόνη,
έχει τον ήλιο συντροφιά,
τα δέντρα, τα πουλιά,
τα δέντρα, τα πουλιά.

Παίρνει ο αέρας τα όνειρά της
κι αυτή τ’ ακολουθεί
κι αν με το θάνατο παλεύει
κερδίζει τη ζωή.

Παίρνει μαζί της την ελπίδα
γι’ αυτό που λαχταρά,
αν θα το βρει κανείς δεν ξέρει,
κανέναν δε ρωτά,
κανέναν δε ρωτά.

Κι αν στην αγάπη πίστεψε
και τώρα είναι μόνη,
έχει τον ήλιο συντροφιά,
τα δέντρα, τα πουλιά,
τα δέντρα, τα πουλιά.