Έλεος, έλεος για με το φουκαρά
δείξετε, αδέρφια, φίλοι γκαρδιακοί!
Σε τάφο κείτομαι, όχι σε ισκιερά
δάσια, σ’ αυτήν τη μαύρη φυλακή
που η μοίρα μ’ έχει μ’ άδεια θεϊκή.
Κορίτσια, βλάμηδες, νιοί, γέροι, γριές,
φορτσαδόροι, ακροβάτες, χορευτές,
που πηδάτε με μπρίο κωμικό,
λυγερόφωνοι εσείς τραγουδιστές,
το δόλιο τον Βιγιόν θ’ αφήστε εδώ;

Ψάλτες π’ όλα τα ψέλνετε στραβά,
αλήτες δίχως δυάρα τσακιστή,
μάγκες που κάνετε όλο χωρατά,
διανοούμενοι λίγο ή πολύ χαζοί,
τρεχάτε, πριν ο χάρος τόνε βρει.
σαν πεθάνει, εσείς πρόθυμοι ποιητές,
θαν του φτιάξετε δεκάρικες ωδές.
Αγέρας, φως, δε βλέπουν τον φτωχό,
με βαριούς τοίχους του ‘καμαν φασκιές.
Το δόλιο τον Βιγιόν θ’ αφήσετε εδώ;

Στα χάλια ελάτε ιδέστε τον αυτά,
αφέντες σπλαχνικοί κι ευγενικοί,
που δεν είστε ρηγάδωνε γενιά,
παρά τ’ αφέντη Θεού είσαστε γονή.
Τον έχουν σε νηστεία στανική,
πληγιάσαν οι μασέλες του οι φτωχές
αλέθοντας ψωμόφλουδες ξερές
και γρούζουν τα’ άντερά του απ’ το νερό
που πίνει με χοντρές χοντρές γουλιές.
Το δόλιο τον Βιγιόν θ’ αφήστε εδώ;

Πρίγκιπες, χάρη με βασιλικές
βούλες πετύχετέ μου, και τριχιές
μ’ ένα καλάθι ρίχτε μου να βγω.
Κι οι χοίροι ακόμα τρέχουν μπουλουκιές,
σαν ακούσουν συντρόφου των σκουξιές.
Το δόλιο τον Βιγιόν θ’ αφήστε εδώ;