Όταν κάτι τελειώνει,
λιώνει ο πόνος το χιόνι,
γιατί είναι ζεστός,
σαν τον ήλιο ζεστός.
Και μετά ξημερώνει,
είμαι ακόμη πιο μόνη,
και συ δυνατός,
όλο πιο δυνατός.

Όμως ξέρω μια μέρα,
ίσως χρόνια μετά,
θα μετρήσω ξανά τα σπασμένα,
χωρίς εσένα,
χωρίς εσένα.
Τα φτερά μου θα απλώσω
και θα φτάσω ψηλά,
να κοιτάζω τα ξεθωριασμένα,
χωρίς εσένα,
χωρίς εσένα.

Όταν μένει σημάδι,
από ψεύτικο χάδι,
ξενυχτά μια πληγή,
πάλι ως την αυγή.
Μοναξιά το λιμάνι,
σ’ αγαπώ μα δε φτάνει,
ήλιος δε λέει να βγει
μεσ’ τη νύχτα μου αυτή.

Όμως ξέρω μια μέρα,
ίσως χρόνια μετά,
θα μετρήσω ξανά τα σπασμένα,
χωρίς εσένα, χωρίς εσένα.
Τα φτερά μου θα απλώσω
και θα φτάσω ψηλά,
να κοιτάζω τα ξεθωριασμένα
χωρίς εσένα, χωρίς εσένα.

Μοναξιά το λιμάνι,
σ’ αγαπώ μα δε φτάνει,
ήλιος δε λέει να βγει
μεσ’ τη νύχτα μου αυτή.