Παραβολές δε θα σου πω
δεν είμαι εγώ σαν τον Χριστό
αφού ξανα θα σε αρνηθώ
στης περιπέτειας τον ιστό μπλεγμένη

Σε μια επικίνδυνη στροφή
θανάσιμη σαν συμπλοκή
σαν τι αφιόνι να `χω πιει
μες στην ψυχή μου μια ιαχή πληθαίνει

Όλοι στους δρόμους τριγυρνούν
έξω από εμένα με οδηγούν
όλοι οι νόμοι με αγνοούν
εκεί μετέωρη θα με βρουν να ανήκω

Αφού για το αύριο όλοι ζουν
που όμως ποτέ δε θα το δουν
τον ερχομό του εκλιπαρούν
στης ουτοπίας τους χτυπούν τον τοίχο

Έχω δικιά μου μια στιγμή
τώρα ανήκω στην ζωή
αληθινή έχω αφορμή
που πνίγω καθημερινά να ζήσω.

Των πόθων τους καρπούς τρυγώ
ό, τι γεννάω είναι αμαρτωλό
δεν έμαθα να συγχωρώ
τώρα τελειώνω το χορό για πάντα.