Έχω έναν τοίχο στο σαλόνι που όταν τον κοιτάω λιώνει.
Κι από πίσω από τα ράφια φαίνονται χρυσά χωράφια.
Κι απ’ τα κρεμασμένα κάδρα μια βαθιά, βαθιά χαράδρα.

Έχω έναν ήλιο στο ταβάνι κι έναν ουρανό που φτάνει
στα μισά του δωματίου, του υπόγειου και κρύου.
Κι όταν πάρει να νυχτώνει έχω άστρα στο σαλόνι!

Κι απ’ της γης βαθιά τα σπλάχνα μια οργή βουβή και λάγνα,
με σηκώνει, με ταράζει, μες στα μάτια με κοιτάζει...
Και μου δείχνει άλλους δρόμους, με άλλα ήθη κι άλλους νόμους
και ανάβει τις φωτιές μου, να καεί ο καναπές μου!

Έχω μες στο μπάνιο μου μια λίμνη κι ενός καραβιού την πρύμνη.
Κι όλο ακούω τον παφλασμό της κι απ’ τον καθαρό βυθό της,
βλέπω σκέψεις μου κρυμμένες, από χρόνια ξεχασμένες...

Κι απ’ της γης βαθιά τα σπλάχνα μια οργή βουβή και λάγνα,
με σηκώνει, με ταράζει, μες στα μάτια με κοιτάζει...
Και μου δείχνει άλλους δρόμους, με άλλα ήθη κι άλλους νόμους
και ανάβει τις φωτιές μου, να καεί ο καναπές μου!