Μια ζωγραφιά που έκαναν παιδιά
σ’ ένα γκρεμισμένο τοίχο στην αμμουδιά
με τη μορφή σου μοιάζει,
μοιάζει στην αντηλιά
ένα αερόστατο σε φέρνει από ξένη,
ξένη αγκαλιά

Με βότσαλα αστρικά στα χρώματα σου
γράψαν νεράιδες ξωτικά το όνομα σου
αργοναύτες φέραν χρυσά χτένια στα μαλλιά σου
η αλμύρα λέει στο κρασί
πως δε με θες,
πως δε με θες πια κοντά σου

Που να `σαι τώρα ουρανέ
να μου δώσεις λίγη αγάπη σου ζητώ
σαν ουράνιο τόξο ένα δάκρυ
μπαίνει μέσα μου με το ποτό
Ένα κοχύλι που μοιάζει φυλακή
και μου `δωσες για φυλαχτό
σαν παραμύθι πάνω στην άμμο
τα ίχνη των χειλιών σου μετρώ

Κουρσάροι πειρατές σ’ έρημη ακροθαλασσιά
στολίσαν αρώματα τη γυμνή σου φορεσιά
του ήλιου κέντησαν τα πιο γλυκά φιλιά
κλέψαν στα ζάρια την αγαπημένη σου,
την αγαπημένη σου ματιά

Ιππότες σταυροφόροι μέτρησαν τα βήματα σου
στα κύματα περπάτησαν για τον έρωτα σου
μαρμαρωμένοι πρίγκιπες έστειλαν το μήνυμα σου
ένα κοχύλι λέει
πως δε με θες,
πως δε με θες πια κοντά σου...