Σήμερα η μέρα, ήτανε μουνί
σε βλέπω στο σχολείο, με κείνο το παιδί
Έρχομαι κοντά σου, τον πιάνεις αγκαλιά
κι ύστερα του δίνω του πούστη μια μπουνιά

Με πας μέσα στον σύλλογο των καθηγητών
τα κάνω όλα μπουρδέλο, φρικιό των Αθηνών
Με διώχνουνε μια μέρα, με διώχνουνε δυο τρεις
κι εσύ πως σ’ αγαπάω ακόμα να πειστείς, μωρή

Χριστίνα, Χριστίνα, Χριστίνα, πόσο σε ποθώ
Χριστίνα, Χριστίνα, Χριστίνα, πώς να σου το πω
Χριστίνα, Χριστίνα, Χριστίνα, τι πράγματα είναι αυτά;
Χριστίνα, Χριστίνα, το παιδί του λαού είμαι τελικά

Σε παίρνω στο τηλέφωνο, το πιάνει η πεθερά
με βρίζει, μου φωνάζει "τι θέλεις κερατά;"
"Χριστίνα" απαντάω, δεν βγάζει τσιμουδιά
τα παίρνω στο κρανίο και πίνω τσικουδιά

Με κλάνεις και με κλείνεις ακόμα μια φορά
Τηλέφωνο δεν παίρνεις γιατί δεν υπάρχεις πια
Σε βλέπω μέσ’ στον δρόμο με άλλον ένα τυπά
στην αγκαλιά την πιάνεις, έτσι κερατά;

Χριστίνα, Χριστίνα, Χριστίνα, πόσο σε ποθώ
Χριστίνα, Χριστίνα, Χριστίνα, πώς να σου το πω
Χριστίνα, Χριστίνα, Χριστίνα, τι πράγματα είναι αυτά;
Χριστίνα, Χριστίνα, το παιδί του λαού είμαι τελικά

Πώρωση και πανικός γκιουράπα κοντομάλλη
και η Χριστίνα πλάτσακον στην αγκαλιά μου πάλι
Φυλάγετε τα ρούχα σας να `χετε τα μισά
και που και που γαμάτε με προφυλακτικά

Χριστίνα, Χριστίνα, Χριστίνα, πόσο σε ποθώ
Χριστίνα, Χριστίνα, Χριστίνα, πώς να σου το πω
Χριστίνα, Χριστίνα, Χριστίνα, τι πράγματα είναι αυτά;
Χριστίνα, Χριστίνα, το παιδί του λαού είμαι τελικά