Έχω ένα φίλο καρδιακό
στο στέρνο έχει αγιασμό
ένα λιμάνι να μπαρκάρουνε
βαπόρια, φορτηγά
για τόπους άλλους, μακρινούς
να ξεφορτώσουν στους Θεούς
όσα ανθρώπινα κοιτάζουν και γελάν.
Έχω ένα φίλο καρδιακό
μ’ ένα τραγούδι θυμιατό
που κουβαλά του Άη Γιάννη τα φτερά.

Κάθε φορά που βρέχει, αστράφτει και βροντά
αυτός χαμογελά,
πιάνει την κιθάρα του και σιγοτραγουδά.
Από τον πρώτο στίχο θα σου το πει μεμιάς
το μυστικό το λαϊκό, το πιο απλό συστατικό.
Από τον πρώτο χτύπο που καίει την καρδιά
έχει ορκιστεί πάνω στη βέρα που φορά.

Έχει μια φλόγα στην καρδιά
μια μυγδαλιά στην αγκαλιά
έναν εξόριστο σε φάρο
που τις νύχτες τραγουδά
για τόπους άλλους μακρινούς
κι αναπολεί τους τυχερούς
που ανοιχτήκανε μια μέρα στα βαθιά.
Έχει μια φλόγα στην καρδιά
μία φωτιά στα σωθικά
μα κουβαλά του Άη Γιάννη τα φτερά.