Μια κουκλίτσα γλυκιά – τι χαρά παιδικιά..
Μια κουκλίτσα γλυκιά – είχα μοναδικιά!...
Ομως ήρθε κάποια μέρα, ένας κούκλος γαλανός...
Σαν το φύσημα του αγέρα – σαν γαλάζιος ουρανός
και την πήρε μακριά, στου ονείρου το φως!...

Ετσι αρχίζουν τα παραμύθια, αλλά τι κρίμα δεν είναι αλήθεια...
Ενα βράδυ και μας γελάνε, μα για πάντα δεν κρατάνε!...
Φεύγουν...πάνε μακριά, στου ονείρου το φως!...

Είχα κάποτε κι εγώ, χίλια όνειρα και πάνω...
Μα τι να κάνω;.. Επαιξα λάθος και τα χάνω!...
Μόνη χαρά μου, μια κούκλα ξεχασμένη,
Σαν την καρδιά μου, τον κούκλο περιμένει!...

Στη μοναξιά μου, παρέα μου την έχω...καινούρια χίλια στολίδια της βάζω!..
Αχ!... Αχ!.. Δεν αντέχω, τα δυο της μάτια να κοιτάζω...
Και τι δε μου λένε τα δυο της τα χείλη και πόσα δε μου θυμίζει...
Οσα χρόνια κι αν θα περάσω, δε θα φθάσουν για να ξεχάσω...
Αχ!.. Αχ!...Να ξεχάσω... Αχ!.. Αχ!...Να ξεχάσω...
Δε θα νιώσω ίσως ποτέ μου, άλλη αγάπη σαν την δικιά μας!...
Που να είσαι κούκλε γλυκιέ μου;...Μου ‘χεις φύγει μ’ ένα αντίο...
Μου ‘χεις φύγει μ’ ένα αντίο... Ερωτά μου παιδικέ μου....

Στη ζωή μας τα παιχνίδια, θα ‘ναι πάντοτε τα ίδια!...
Οσο οι καρδιές χτυπάνε, και οι κούκλες θ’ αγαπάνε!!!