Περπατώντας στην βροχή, νιώθω τόσο μοναχή...
Φθινόπωρο θλιμμένο είναι της καρδιάς μου η εποχή!...
Δίχως συντροφιά, έχω συννεφιά και τα μάτια μου
πλημμυρίζουνε με της θλίψης τη βροχή...
Με τη ίδια τη βροχή, που μου χάρισες μια νύχτα,
σαν τέλειωσε η αγάπη μας, μια νύχτα σαν κι αυτή...
Κι απ’ το βράδυ αυτό, μόνη περπατώ και σε ζητώ στη βροχή!...

Το τραγούδι της βροχής, τέλος ήταν μιας αρχής...
Θλιμμένη μελωδία ήταν μιας ωραίας εποχής,
που ‘μαστε μαζί!...’Ομως πια δεν ζει,
η αγάπη μας και ο κόσμος μας, που ταξίδεψαν στο χθες...
Στο χαμένο μας το χθες, που μου χάρισες μια νύχτα,
σαν άρχισε η αγάπη μας!... Μια νύχτα σαν κι αυτή...
Κι απ’ το βράδυ αυτό, μόνη περπατώ και σε ζητώ στη βροχή!...

Ο κόσμος ήτανε δικός μας, είχε φωλιά του την καρδιά μας!...
Μα όλα ‘σβήσαν με την βροχή...Πικρή βροχή!...

Το τραγούδι της βροχής, τέλος ήταν μιας αρχής...
Θλιμμένη μελωδία ήταν μιας ωραίας εποχής,
που ‘μαστε μαζί!...’Ομως πια δεν ζει,
η αγάπη μας και ο κόσμος μας, που ταξίδεψαν στο χθες...
Στο χαμένο μας το χθες, που μου χάρισες μια νύχτα,
σαν άρχισε η αγάπη μας!... Μια νύχτα σαν κι αυτή...
Κι απ’ το βράδυ αυτό, μόνη περπατώ και σε ζητώ στη βροχή!...
Και σε ζητώ στη βροχή!