Η μάνα μου, η μαύρη γη
με χέρια λασπωμένα,
κρατάει τα πόδια μου βαριά
στο χώμα, στο χώμα βουλιαγμένα.

Πάρε με, πάρε με ουρανέ, εσένα πια ποθώ,
στο χάος και στον άνεμο
θα ξαναγε , θα ξαναγε , θα ξαναγεννηθώ,
στο χάος και στον άνεμο θα ξαναγεννηθώ,
πάρε με, πάρε με ουρανέ,
εσένα πια, εσένα πια, εσένα πια ποθώ.

Να πάρω πίσω λησμονιά,
να προχωρεί στο αίμα
και η αγάπη της μικρή,
ανθρώ , ανθρώπινη, ένα ψέμα.

Πάρε με, πάρε με ουρανέ, εσένα πια ποθώ,
στο χάος και στον άνεμο
θα ξαναγε , θα ξαναγε , θα ξαναγεννηθώ,
στο χάος και στον άνεμο θα ξαναγεννηθώ,
πάρε με, πάρε με ουρανέ,
εσένα πια, εσένα πια, εσένα πια ποθώ.

Αφήνεται ένας ουρανός
κι εγώ βαστάω τα νέφη,
που με καλεί από μακριά
και λάμπει, και λάμπει και μου γνέφει.

Πάρε με, πάρε με ουρανέ, εσένα πια ποθώ,
στο χάος και στον άνεμο
θα ξαναγε , θα ξαναγε , θα ξαναγεννηθώ,
στο χάος και στον άνεμο θα ξαναγεννηθώ,
πάρε με, πάρε με ουρανέ,
εσένα πια, εσένα πια, εσένα πια ποθώ