Μοναστηράκι βόλτα Κυριακή πρωί
και το Θησείο γοητεία μου κρυφή
κι ένα φουστάνι νάζια μου κάνει
γελάει και κρύβεται στου δρόμου τη στροφή
βλέμμα δε χάνει κι όπως με φτάνει
έτοιμος στέκομαι για μια καινούρια αρχή

Στης Αθήνας τα στενά περπάτησα
με το δάκρυ του νοτιά σε ράντισα
με κλαδί δάφνης κι ελιάς στεφάνωσα
τα χρυσά σου τα μαλλιά

Μοναστηράκι καρδιοχτύπι μου κρυφό
σε ξαναβρίσκω σαν παλιό μου θησαυρό
ξανθό μπακίρι μνήμες διεγείρει
κάποιου μου έρωτα σε άγνωστο καιρό
βαθιά κρυμμένου κι αγαπημένου
που τώρα λάμπει μέσ’ το φως το Αττικό

Στης Αθήνας τα στενά περπάτησα
με το δάκρυ του νοτιά σε ράντισα
με κλαδί δάφνης κι ελιάς στεφάνωσα
τα χρυσά σου τα μαλλιά