Νομίζω πως υπάρχεις στο πλήθος που περνά
στα άδεια μεσημέρια στα γκρίζα δειλινά
Και χάνομαι και τρέχω σ’ ετούτη εδώ τη πόλη
χωρίς ένα λιμάνι χωρίς αραξοβόλι

Μακρινή μου αγάπη – Μακρινή μου αγάπη
Σε θυμάμ’ ακόμα – Σε θυμάμ’ ακόμα

Νομίζω πως υπάρχεις στης νύχτας τις σκιές
στους έρημους τους δρόμους στις πόρτες τις κλειστές
Μονάχος μου παλεύω στην άγρια ερημιά μου
και κάνω πως αντέχω μα τρέμει η καρδιά μου