Μέσα στην ερημιά του χρόνου
περνάμε σαν τα καραβάνια,
στ’ αγνάντεμα του κάθε δρόμου
πίκρα, απελπισιά κι ορφάνια.

Εμείς δε βρήκαμε στη γη
καρδιά για να μας νιώσει,
κι ο πόνος μας με τη ζωή
μια μέρα θα τελειώσει.

Κλαίει του γέρου η φλογέρα,
κομμάτια βλέπει τ’ όνειρό της
κάθε κοπέλα νύχτα μέρα
και κάθε μάνα για το γιο της.

Εμείς δε βρήκαμε στη γη
καρδιά για να μας νιώσει,
κι ο πόνος μας με τη ζωή
μια μέρα θα τελειώσει.