Θυμάμαι εκείνον τον θνητό στο δρόμο για τον Αδη
που’ ριχνε τα νομίσματα στου Αχέροντα τον πάτο
αυτά που του’ βαλαν για να πληρώσει τον βαρκάρη
κι εκείνος τα’ κανε ευχές για τον απάνω κόσμο

Ουρανέ δεν αγάπησες
πιο πολύ τη ζωή
από με γι’ αυτό άκουσε
μιαν ευχή γύρναμε

Μα ουρανός δεν τ’ απαντά δε στράφτει δεν βροντάει
και ο βαρκάρης θύμωσε που απλήρωτος θα μείνει
μα κείνος λέει του βαρκά, υπομονή να κάνει
γιατί έχει ακόμα μια ευχή, κι ύστερα ως νομίζει

Ουρανέ δε μ’ αγάπησες
πιο πολύ απο σε
ήλιο και αστέρια να μη δείς
πια ποτέ εύχομαι