Κάθε που πέφτει καταχνιά
δακρύζει κι η ψυχή μου,
αναζητώ τη λησμονιά
μέσα στην ερημιά.
κι είν’ η καρδιά μου έρημη
κι άδικα σε προσμένω, σε καρτερώ.

Σε προσμένω δειλά το πρωί,
σε προσμένω σαν ήλιο στη γη,
σε προσμένω να `ρθείς σαν βροχή,
σαν αγέρι και σαν αστραπή,
ωωωωωωωωωωω.

Κάθε που πέφτει σκοτεινιά
στην άδεια κάμαρή μου,
χορεύει η λύπη μ’ απονιά
μέσα στην παγωνιά
κι είν’ η φωνή μου πιο σβηστή
πριν σβήσω σε προσμένω, σε καρτερώ.

Σε προσμένω δειλά το πρωί,
σε προσμένω σαν ήλιο στη γη,
σε προσμένω να `ρθείς σαν βροχή,
σαν αγέρι και σαν αστραπή,
ωωωωωωωωωωω.