Παράξενος ο τρόπος που με κοίταζες
σαν ένα κορίτσι που θυμάται
πως σήκωσε τα χείλη να δεχθεί το πρώτο φιλί,
σταμάτησα μια στιγμή και μου είπες:

Είμαι ένα ζήλιον που ξεδιπλώνεται,
ανοίγει τα φτερά, μεταμορφώνεται,
αλλάζει χρώματα πριν ξημερώσει,
αλλάζει πρόσωπα μόλις νυχτώσει
κι ανατινάζεται.

Παράξενος ο τρόπος που με ρώτησες
στους τοίχους σου γράφεις τ’ όνομά μου,
στους τοίχους αναφέρεις για τα μάτια μου,
σταμάτησα μια στιγμή και μου είπες:

Γίνομαι ζήλιον που ξεδιπλώνεται,
ανοίγει τα φτερά, μεταμορφώνεται,
αλλάζει χρώματα πριν ξημερώσει,
αλλάζει πρόσωπα μόλις νυχτώσει.

Είμαι ένα ζήλιον που ξεδιπλώνεται
ανοίγει τα φτερά, μεταμορφώνεται
Η ταραχή μου, δες, γίνεται η αύρα σου,
ηλεκτροφώτιστη σαν την καρδιά σου
που ανατινάζεται...