Όταν εσύ θ’ αναπαύεσαι στο θρόνο της βίας
και θα κρατάς σφιχτά το σκήπτρο της λήθης
Όταν εσύ θα βυζαίνεις τα μωρά της ανίας
και θα `σαι ο πρίγκηπας της σκουριάς και συνήθης

Εγώ θα τραγουδάω το τραγούδι
για το μοναχικό λουλούδι
Μέσα στην έρημο που ανθίζει με χαρά του
και που σκορπάει κάθε μέρα τ’ άρωμά του
Δείγμα ασύγκριτης αγάπης χωρίς να νοιάζεται ποτέ
αν θα περάσει από `κει διαβάτης

Όταν εσύ θα λυμαίνεσαι τις φλέβες της φρίκης
και θα βουτάς βαθιά στη λάσπη του χρόνου
Όταν εσύ στου μυαλού τα κελιά θα ανήκεις
και θα `σαι ο άφθαστος του ρεκόρ και του φθόνου.