Κι αν περπατώ με τα μάτια μου θλιμμένα
καθώς βγαίνω απ’το μετρό όλα γύρω μου μοιάζουν ξένα
είναι πια τόσο στημένα που δεν έχω τι να πω
να γελάσω όμως μπορώ σ’όλα αυτά που καθρεφτίζουν
και περνάν στον ουρανό με μια σκέψη σε κεντρίζουν
σε πετάνε στο κενό

Γίνομαι αέρας
σημάδια της μέρας
ακροβατώ
Γίνομαι σφαίρα
τρυπάω το χρόνο
για να με βρω

Κυκλοφορώ με μια τσάντα παραισθήσεις
κυριεύουν οι αισθήσεις όνειρα κι ένα κακό
κάπου καλά κρυμμένο στο τσεπάκι φυλαχτό
το’χω φυλακισμένο σ’ένα σκοτεινό εγώ