Η γκρίζα πόλη σ’ αγκαλιάζει ασφυκτικά
Μήπως θυμάσαι πότε ένιωσες ελεύθερος απλά;
Υπάρχουν μάτια που σε βλέπουνε ξανά
Δε σε ακούνε μα σε ξέρουνε καλά

Μήπως χάσαμε; Μήπως μάθαμε;

Τώρα τα λόγια σου μιλούν μόνο σε σένα
Τώρα οι σκέψεις σου πετούν μόνο για σένα

Γυρίζεις πάλι σε απέραντα κενά
Και δε θυμάσαι πότε ένιωσες να ζεις αληθινά
Υπάρχει κάτι που σου μοιάζει απ’ τα παλιά
Είναι τα λόγια που πλανιούνται στην βραδιά

Μήπως χάσαμε; Μήπως μάθαμε;

Και ακόμα λες ότι δεν ξέρεις αν θα πρέπει να γελάς
Ακόμα λες πως υποφέρεις μα ίσως ξέρεις να γελάς