Άνθρωποι γύρω μου βαριανασαίνουν,
ίσως κουράστηκαν απ’ την ζωή
τα παραμύθια μέσα τους πεθαίνουν,
όπως βαθειά μου πέθανες και εσύ

Αν η καρδιά μου θέλει τη μορφή σου,
με το μυαλό μου εγώ θα τα’αρνηθώ,
αν η ψυχή μου αυτοκτονεί μαζί σου,
το σώμα μου θα αποχωριστώ

Τα λόγια μας μένουν φωνές που πεθαίνουν,
τα μάτια μας κλαίνε πριν να’ναι αργά
και πες μου αλήθεια αν είναι συνήθεια
που όπου και να’μαι νιώθω μακριά

Σαν αντικρίσω το χαμόγελό σου
νιώθω το μέσα μου να αιμορραγεί
Τι κι αν πεθαίνω μέσα στο μυαλό σου,
για μένα θα ‘σαι πάντα μουσική

Ποτέ δεν μπόρεσα να καταλάβω
γιατί τα θέλω γίνονταν καημός,
στο τέλος όμως ίσως να προλάβω
να μ’ αγαπήσω πριν βρεθώ νεκρός

Και ίσως φοβάμαι πως μπορώ
χωρίς εσένα να ζήσω.