Ένα τραγούδι θα σας πω για την αγάπη,
και τα παράπονά μου θα σας πω
για βασιλιάδες και παλάτια,
για την καλή την κόρη π’ αγαπώ.

Κι αρχίζω πρώτα να ρωτώ τι να ’γινε στον κόσμο,
πού πήγαν και χαθήκαν οι ανθρώποι.
Μόνος ρωτώ και μόνος μου απαντώ,
μονάχος κλαίω, μόνος μου γελώ.

Ο αυτοκράτορας πού να ’ναι
που εμαρμάρωσε στην Πόλη;
Τ’ αστραφτερό σπαθί πού να ’ναι
του Διγενή που τρέμαν όλοι;

Τα μαύρα μάτια της ζητάω
σε εκκλησιές και άσπρες κολόνες,
τα μαύρα μάτια της που μοιάζουν
Βυζαντινές παλιές εικόνες.

Μ’ ένα τραγούδι τι να πω για την αγάπη,
αφού ποτέ δεν έμαθε κανείς
αυτά που κρύβει ένα λουλούδι
κι όσα στον ύπνο βλέπει ένα παιδί.