Δεν ήταν από σύννεφο, δεν ήταν από λύπη,
δεν ήταν από δάκρυα εκείνη π’ αγαπώ.
Μα έφυγε σαν σύννεφο και ρήμαξαν οι κήποι
και η ζωή μου πνίγηκε μες στ’ αναφιλητό.

Ανθρώποι που την είδανε τη βρήκαν πικραμένη,
νανούριζαν τα μάτια της ένα καημό βαθύ.
Κι εγώ την είχα εικόνισμα, την είχα χαϊδεμένη
και την καρδούλα μου έστρωνα για ν’ αποκοιμηθεί.

Του δειλινού γαρούφαλλο, της μοναξιάς μου φίλε,
κορίτσι μου της άνοιξης, τι γλυκανασαιμιά,
τα βογγητά μου άκουσε κι ένα σημάδι στείλε
να φορτωθώ τον πόνο σου κι όλη την ερημιά.