Μου έκανε ο κύριος, που λέτε, τον ωραίο,
τον τύπο τον απίθανο, τον άντρα τον σπουδαίο.
Γι’ αυτό κι εγώ τον έστειλα ν’ αλλάξει τα μυαλά του,
να πάρει τον αέρα του, ν’ αφήσει τα τρελά του.

Ε, όχι και σε μένα, ε, όχι και σε μένα
να μου κάνει τον ωραίο.
Ε, όχι και σε μένα, ε, όχι και σε μένα
που δεν έμαθα να κλαίω.
Ε, όχι και σε μένα, ε, όχι και σε μένα.

Το μαύρο άσπρο μού ’λεγε και βέτο μού πουλούσε
και όποτε του κάπνιζε γι’ αγάπη μού μιλούσε.
Με είχε στο "περίμενε", στο "άσε" και "θα δούμε",
τώρα που τον έδιωξα να δεις που θα τα βρούμε.

Ε, όχι και σε μένα, ε, όχι και σε μένα
να μου κάνει τον ωραίο.
Ε, όχι και σε μένα, ε, όχι και σε μένα
που δεν έμαθα να κλαίω.
Ε, όχι και σε μένα, ε, όχι και σε μένα.