Κάθε μέρα η ομιλία στην αγάπη τριγυρνά,
μα το «σ’ αγαπώ» σαν βλέπεις να κρεμιέται πια στο στόμα,
πιάνουμε τα γέλια, τρέμει, κοκκινίζω και ξανά
αύριο τα ίδια ακόμα.
Όταν παίζουν στ’ ακρογιάλι είδατε μικρά παιδιά;
Τρέχουν και το κύμα, μέσα που τραβιέται, κυνηγούνε.
Κάνει να γυρίσει πίσω; Έξω εις την αμμουδιά,
όσο τέλος... να βραχούνε.
Με το κύμα της αγάπης έτσι παίζουμε τρελά·
αν πιο μέσα πνίγοντ’ άλλοι, στ’ ακρογιάλι εμείς γελούμε·
ως την ώρα καλά πάει το παιχνίδι μας, αλλά,
μη σας μέλη... θα βραχούμε.